داشتن اختلال خواب خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می‌دهد

یافته‌های مطالعه‌ی جدید ارزش توجه را دارند؛ زیرا این اولین مطالعه‌ای است که رابطه‌ی بین خطر زوال عقل و اختلالات طولانی‌مدت خواب را درمیان گروهی از بزرگسالان مسن‌تر ایالات متحده آمریکا بررسی می‌کند. یافته‌های مطالعه با نتایج حاصل از بررسی نمونه‌های کوچک‌تر مطابقت دارد و همین موضوع، یافته‌های آن را ارزشمند می‌کند.

راجر وانگ، دانشمند بهداشت عمومی در دانشگاه پزشکی ایالت نیویورک می‌گوید: «بعد از خواندن نوشته‌های علمی موجود، از دیدن یافته‌های متفاوت درمورد ارتباط خواب و زوال عقل شگفت‌زده شدم؛ بنابراین تصمیم گرفتم این موضوع را بررسی کنم.

وانگ افزود: «ما انتظار داشتیم که بی‌خوابی شروع خواب و مصرف داروهای خواب‌آور خطر زوال عقل را افزایش دهد؛ اما این موضوع که ناتوانی در به‌خواب‌رفتن مجدد پس از بیدارشدن، خطر زوال عقل را کاهش می‌دهد باعث تعجب ما شد.»

محققان در بررسی خود، داده‌های ده‌ساله‌ی مطالعه‌ای بلندمدت به‌نام مطالعه‌ی ملی سلامت و روند پیری (NHATS) را مورد بررسی قرار دادند؛ به‌ویژه‌ داده‌های مربوط به ۶۲۴۸ بزرگسال بالای ۶۵ سال که در جامعه زندگی می‌کردند و در شروع مطالعه، تشخیص زوال عقل برای آن‌ها داده نشده بود.

براساس این بررسی، افرادی که از بی‌خوابی شروع خواب رنج می‌بردند، ۵۱ درصد بیشتر از سایرین در معرض ابتدا به زوال عقل قرار داشتند. به‌گفته‌ی محققان، این رشد پس از لحاظ‌کردن عوامل اجتماعی‌-جمعیت‌شناختی و سلامتی، کاهش داشت و به‌حدی رسید که دیگر ازنظر آماری معنی‌دار نبود.

داروهای خواب‌آور پس از عوامل اجتماعی‌-جمعیت‌شناختی و قبل از عامل سلامتی قرار داشتند و خطر ابتلا به زوال عقل را ۳۰ درصد افزایش می‌دادند. باید توجه داشت که یافته‌های اخیر به این معنی نیستند که اختلالات خواب، عامل تعیین‌کننده برای ابتلای افراد به بیماری زوال عقل به‌شمار می‌روند؛ بلکه این یافته‌ها، نشان‌دهنده‌ی وجود ارتباط بین اختلال‌های مختلف خواب و زوال عقل هستند و برای نتیجه‌گیری قطعی باید سایر عواملی که این ارتباط را تغییر می‌دهند نیز مورد بررسی قرار گیرند.