چهار قمر بزرگ اورانوس میزبان اقیانوس‌های مخفی زیرسطحی هستند

پژوهش جدید داده‌های وویجر ۲ از دهه‌ی ۱۹۸۰ را با اطلاعات مربوط به قمرهای یخی مثل قمر شارون از پلوتو و قمر انسلادوس زحل که از مأموریت‌های ناسا مثل کاوشگرهای گالیله، کاسینی، دان و نیوهرایزنز گرفته شدند، تطبیق داد. اورانوس ۲۷ قمر دارد اما پژوهشگرها بر پنج قمر بزرگ آن شامل آریل، اومبریل، تیتانیا، اوبرون و میراندا تمرکز کرده‌اند. در این میان، آریل کوچک‌ترین قمر با قطر ۱۱۶۰ کیلومتر و تیتانیا بزرگ‌ترین قمر با قطر ۱۵۸۰ کیلومتر است.

در گذشته دانشمندان تصور می‌کردند تیتانیا از طریق فروپاشی رادیو اکتیو گرمای داخلی خود را تولید می‌کند. در این فرایند اتم‌های ناپایدار از طریق پرتودهی، انرژی از دست می‌دهند؛ اما بر اساس مدلسازی روزنه‌ای قمرهای دیگر، تمام قمرها به جز میراندا از عایق مناسب برای حفظ حرارت حاصل از فروپاشی رادیواکتیو برخوردارند.

پژوهشگرها همچنین دریافتند که اقیانوس‌های احتمالی زیر پوسته‌های یخی این قمرها ظاهراً غنی از موادی مثل کلریدها، آمونیاک و نمک هستند که نقطه‌ی انجماد آب را کاهش می‌دهند. ترکیب نقطه‌ی انجماد پائین و حرارت داخلی به این معنی است که قمرهای آریل، اومبریل، تیتانیا و اوبرون همگی میزبان اقیانوس‌هایی با عمق چند کیلومتری در فضای داخلی‌شان هستند.