چگونه مرگ پنج‌باره یک ستاره، سرعت باورنکردنی انبساط جهان را آشکار کرد؟

اما روش شمع استاندارد چگونه کار می‌کند؟ فرض کنید هنگام شب در خیابانی طولانی و تاریک با چند تیر چراغ در کنار جاده ایستاده‌اید. حالا فرض کنید تمام تیرهای چراغ دارای یک نوع لامپ با توان یکسان باشند. می‌بینید لامپ‌های دورتر به نظر کم‌نورتر از لامپ‌های نزدیک می‌رسند. بر اساس قانون مربع معکوس برای نور می‌دانیم نور متناسب با فاصله ضعیف می‌شود. حالا اگر بتوانید میزان درخشش هر نور را محاسبه کنید یا از آن اطلاع داشته باشید، می‌توانید فاصله‌ی هر نور را حساب کنید.

ستاره‌شناس آمریکایی دیگری به نام ادوین هابل در سال ۱۹۲۹، توانست تعدادی از ستاره‌های متغیر قیفاووسی را در کهکشان‌های دیگر پیدا کرده و فاصله‌ی آن‌ها را محاسبه کند. او بر اساس این فاصله‌ها و اندازه‌گیر‌های دیگر به این نتیجه رسید که جهان در حال انبساط است.

روش شمع استاندارد، روشی قدرتمند برای اندازه‌گیری جهان وسیعی است. پژوهشگرها همیشه به دنبال شمع‌های متفاوتی هستند در فواصل دورتر برای اندازه‌گیری فاصله‌ی ستاره‌ها هستند.

در برخی تلاش‌های جدید برای اندازه‌گیری جهان از جمله پروژه‌ی SHOES به رهبری آدام رایس، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل، متغیرهای قیفاووسی در کنار نوعی ستاره‌ی در حال انفجار به نام ابرنواختر نوع Ia به‌عنوان شمع استاندارد به کار می‌روند. همچنین روش‌های دیگری مثل تابش پس‌زمینه‌ی کیهانی برای اندازه‌گیری ثابت هابل وجود دارند. تابش پس‌زمینه، نور یا پرتویی است که در فاصله‌ی کوتاهی پس از بیگ‌بنگ سفر خود را در جهان آغاز کرده است.

مسئله اینجا است که این دو اندازه‌گیری که یکی از آن‌ها از ابرنواختر و دیگری از متغیر قیفاووسی استفاده می‌کنند و روش دیگری که از تابش پس‌زمینه‌ی کیهانی استفاده می‌کند تقریبا ۱۰ درصد با یکدیگر تفاوت دارند. ستاره‌شناسان به این تفاوت، تنش هابل می‌گویند و به دنبال روش‌های اندازه‌گیری جدید برای حل آن هستند.

پژوهشگرها در روشی جدید از ابرنواختر رفسدال برای اندازه‌گیری سرعت انبساط جهان استفاده کردند. آن‌ها در سال ۲۰۱۴ تصاویر متعددی از یک ابرنواختر را رصد کردند. اولین بار ابرنواختر «همگرا» شده رصد شد. در واقع تلسکوپ هابل به‌جای دیدن یک ابرنواختر، پنج ابرنواختر را رصد کرد.