به گزارش سرویس تازه های دنیای فناوری مجله تک تایمز ،
به گزارش تک تایمز و به نقل از Space، این بلورهای کوچک و دیرینه، در سنگهایی گیر افتادهاند که گفته میشود قدمتشان به بیش از پانصد میلیون سال میرسد. در آن زمان، ذرات مغناطیسی کوچک در سنگهای مذاب شناور بودند. اما همزمان با منجمد شدن این سنگها، ذراتی که در راستای میدان مغناطیسی آن زمان قرار داشتند، در مکان خود مستقر شدند. این ذرات هنوز هم در موقعیتی نشستهاند که نشان میدهد تحت تأثیر میدان مغناطیسی بسیار نیرومندی بودهاند.
گفتنی است میدان مغناطیسی زمین توسط هستهٔ درونی آهنی جامدی ایجاد میشود که بهدور هستهٔ بیرونی آهنی مذاب میگردد. این میدان که تأثیرش بسیار فراتر از جوّ زمین است، از کرهٔ خاکی ما در برابر انفجار ذرات خطرناک در فضا (همچون باد خورشیدی و پرتوهای کیهانی) محافظت میکند.
با این وجود، این تاریخچه برای درک آیندهٔ زمین و دیگر سیارات در کیهان، از اهمیت بسزایی برخوردار است. ما میدانیم که سیارهمان برای یک مدتزمان طولانی، یک محافظ مغناطیسی بسیار قوی داشته است؛ زیرا سبب حفظ سطح آب و حیات بر روی آن شده بود. در غیراینصورت، تابشهای کیهانی در زمانهای بسیار دور، هم سبب از بین رفتن زندگی میشدند و هم موجب نابود شدن آب میگشتند. در چنین حالتی، زمین بسیار شبیه به مریخ میشد؛ یعنی همزمان با سرد شدن سیاره و توقف گردش هسته، میدان مغناطیسی آن از میان میرفت.
جان تاردونو (یک زمینشناس و نویسندهٔ این مقاله) میگوید: «یکی از پرسشهایی که علاقمندیم به آن پاسخ دهیم، این است که چرا زمین، آنطور که میدانیم تکامل یافته است. پاسخ به این پرسش، شواهد بیشتری در اختیارمان قرار خواهد داد مبنی بر اینکه حفاظت مغناطیسی، از همان نخستین روزهای تولد زمین، با آن همراه بوده است».
بمنظور اطلاع از دیگر خبرها به صفحه اخبار تکنولوژی و فناوری مراجعه کنید.
ارسال پاسخ