پس از پرتاب کرو دراگون اسپیس ایکس، فضاپیماهای آمریکایی بیشتری در راه هستند

در تاریخ ۲۵ مه ۲۰۱۲، کارگو دراگون (Cargo Dragon)، نسخه‌ی باربری کپسول اسپیس‌ایکس با اتصال به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به نخستین فضاپیمای خصوصی جهان تبدیل شد که با این پایگاه مداری ملاقات می‌کند. روز یکشنبه، وقتی کرو دراگون (Crew Dragon) ۱۵ دقیقه زودتر از برنامه، برفراز مرز چین و مغولستان به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شد، به نخستین فضاپیمای خصوصی جهان تبدیل شد که فضانوردان را به آنجا یا به‌طور کلی مدار زمین حمل می‌کند.

پس از برقراری اتصال، داگ هرلی فضانورد ناسا و فرمانده‌ی فضاپیما پس از آنکه به‌همراه همسفرش باب بنکن، کپسول دراگون را برای مدتی به‌طور دستی کنترل کرد، به تحسین فضاپیمای اسپیس‌ایکس پرداخت. او با اشاره به مقر اسپیس‌ایکس در کالیفرنیا، جایی که فضانوردان هفته‌ها صرف تمرین با شبیه‌ساز پرواز کردند، گفت «کپسول درست همانند شبیه‌ساز پرواز کرد؛ از این‌رو به کارکنان [اسپیس‌ایکس] در هاوثورن تبریک می‌گویم. واقعا خوب و بسیار استوار پرواز کرد. درباره‌ی عملکرد فضاپیما بیش از این نمی‌توانیم خشنود باشیم.»

حمل موفقیت‌آمیز نخستین خدمه‌ی کرو دراگون، پیروزی بزرگی برای ناسا محسوب می‌شود. این سازمان برای آغاز حمل چهار فضانوردانش به ایستگاه فضایی بین‌المللی تا انتهای ماه اوت روی موفقیت کپسول اسپیس‌ایکس حساب می‌کرد. فضاپیمای دراگون اکنون بسته به عملکرد پنل‌های خورشیدی‌اش در مدار، دست‌کم تا چندین هفته متصل به ایستگاه فضایی باقی خواهد ماند. ناسا مایل است که خدمه‌ی این فضاپیما به‌مدت سه ماه در مدار بمانند تا برای تعمیر ایستگاه فضایی، چندین پیاده‌روی فضایی انجام دهند.

بااین‌حال، پرواز کپسول دراگون فقط زمانی به‌عنوان موفقیت اعلام می‌شود که هرلی و بنکن سوار بر آن از جو زمین عبور کنند و به‌طور ایمن در اقیانوس بیفتند. با تحقق این امر، نخستین پرواز سرنشین‌دار یک فضاپیمای مداری جدید که از سال ۱۹۸۱ تاکنون از خاک آمریکا پرتاب شده است، به پایان خواهد رسید. اما به احتمال فراوان این هنوز آغاز راه است؛ زیرا به‌دنبال کرو دراگون، چهار فضاپیمای دیگر در آینده از راه خواهند رسید. در ادامه با تک تایمز همراه باشید تا به وضعیت هرکدام از این وسایل نقلیه‌ی فضایی جدید و تاریخ تقریبی نخستین پرواز سرنشین‌دار آن‌ها نگاهی بیندازیم.

استارلاینر (۱ تا ۲ سال)

ناسا به‌عنوان بخشی از برنامه‌ی خدمه‌ی تجاری، به اسپیس‌ایکس و بوئینگ پول پرداخت کرد تا آن‌ها فضاپیماهایی جدید با توانایی حمل انسان به ایستگاه فضایی بین‌المللی بسازند. بوئینگ در ماه دسامبر پرواز آزمایشی بدون سرنشین فضاپیمایش به‌نام استارلاینر (CST-100 Starliner) را به‌طور ناقص انجام داد؛ اما این کپسول نزدیک بود به‌دلیل بروز معضلات نرم‌افزاری ازدست برود.

بوئینگ تصمیم گرفت دومین پرواز آزمایشی استارلاینر را دوباره بدون حضور فضانوردان انجام دهد تا از ایمنی فضاپیما و توانایی آن در اتصال به ایستگاه فضایی مطمئن شود. این پرواز ممکن است تا پایان ۲۰۲۰ انجام شود و با درنظرگرفتن تقریبا ۶ ماه بازبینی داده‌ها، احتمال دارد که مأموریت سرنشین‌دار آن تقریبا یک سال دیگر در همین موقع انجام شود. اما تحقق این هدف مستلزم انجام پروازی تقریبا بی‌نقص است و تا وقتی دراگون به‌طور ایمن پرواز می‌کند، ناسا هیچ دلیلی ندارد که برای پرواز استارلاینر بوئینگ عجله کند.

اوراین (۳ تا ۴ سال)

کپسول مخصوص مأموریت‌های اعماق فضای ناسا از سال ۲۰۰۶ تاکنون دردست ساخت بوده است. این فضاپیما در سال ۲۰۱۴ پرواز آزمایشی بدون‌سرنشینی انجام داد تا توانایی‌اش در بازگشت در سرعت بالا را به نمایش بگذارد. از آن زمان تاکنون، ساخت کپسول همچنان تداوم یافته است؛ اما اوراین (Orion) تاحد زیادی منتظر بوده تا بوئینگ هسته‌ی مرکزی راکت اسپیس لانچ سیستم را تکمیل کند. وقتی این راکت آماده شود، قرار است در اواخر ۲۰۲۱ یا ۲۰۲۲ اوراین را در مأموریت آرتمیس ۱، یک بار دیگر بدون سرنشین پرتاب کند.

تنها پس از نخستین پرتاب برفراز راکت SLS، ناسا اوراین را برای مأموریت آرتمیس ۲  به‌طور کامل به سامانه‌ی پشتیبان حیات تجهیز خواهد کرد. این مأموریت که در آن اوراین خدمه‌ای از فضانوردان را به دور ماه خواهد برد، احتمالا در خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن تا سال ۲۰۲۳ به وقوع خواهد پیوست.

استارشیپ (۴ تا ۸ سال)

اسپیس‌ایکس در مسیر ساخت و آزمایش فضاپیمای استارشیپ (Starship) درحال پیشرفت است. این وسیله‌ی نقلیه‌ی فضایی غول‌پیکر در دو شکل کلی ساخته خواهد شد؛ مدل باربری برای حمل محموله و مدل مسافربری که می‌تواند انسان را به ماه، مریخ و سایر نقاط در منظومه‌ی شمسی حمل کند.

در ادامه بخوانید:

زمان‌بندی پیشرفت استارشیپ همواره خوش‌بینانه بوده است؛ اما اسپیس‌ایکس سرعت بالایی دارد و کارخانه‌ای در تگزاس جنوبی ساخته است که می‌تواند تولید سریع‌تر را امکان‌پذیر کند. هرچند این شرکت با تجربه‌ی پرواز کپسول کرو دراگون، درس‌های زیادی درباره‌ی پروازهای فضایی انسانی آموخته است، ساخت وسیله‌ی نقلیه‌ای پیچیده همچون استارشیپ، امری زمانبر خواهد بود. برآورد چهار تا هشت ساله‌ی اریک برگر، سردبیر ارشد فضایی در وب‌سایت آرس‌تکنیکا، ترکیبی از زمانبندی‌های خوش‌بینانه‌ی اسپیس‌ایکس و بزرگی چالش پیش‌روی این شرکت است.

دریم چیسر (۵ تا ۱۰ سال)

فضاپیمای دریم چیسر (Dream Chaser) سیرا نوادا درابتدا یکی از نامزدهایی بود که ناسا پیش از انتخاب دراگون و استارلاینر، برای برنامه‌ی خدمه‌ی تجاری درنظر داشت. بااین‌حال، سازمان فضایی آمریکا همچنان درحال اختصاص بودجه به نسخه‌ای باربری از این وسیله‌ی نقلیه برای ارسال تدارکات به ایستگاه فضایی بین‌المللی است. دریم چیسر احتمالا نخستین بار در سال ۲۰۲۱ یا ۲۰۲۲ برفراز راکت ولکان پرتاب خواهد شد.

درهمین‌حال، سیرا نوادا می‌گوید متعهد به ساخت نسخه‌ای مسافربری از دریم چیسر است. ازآنجا که ناسا برای ارسال فضانوردان به مدار نزدیک زمین روی دراگون و استارلاینر حساب کرده است، معلوم نیست آیا از مدل مسافربری فضاپیمای سیرا نوادا پشتیبانی مالی خواهد کرد یا نه. مردم نیز علاقه‌ی زیادی دارند خدمات‌دهی فضاپیمایی بالدار را مشاهده کنند که خاطرات شاتل فضایی را به یاد آورد؛ اما فعلا معلوم نیست هیچ مشتری تجاری یا دولتی‌ای مایل به پشتیبانی از این فضاپیما باشد.