مهندسی بی‌نهایت: امپایر استیت؛ بلندترین ساختمان جهان در میانه قرن بیستم

وقتی فرانسوی‌ها در سال ۱۸۸۹ برج ایفل را به ارتفاع نزدیک به ۳۰۰ متر به جهانیان معرفی کردند، معماران آمریکایی تشویق شدند سازه‌ای بلندتر بسازند. با شروع قرن بیستم، رقابت برای ساخت بلندترین ساختمان‌های جهان به‌اوج رسید. در دهه‌های ابتدایی، چند ساختمان بلند در آمریکا ساخته شدند که هیچ‌کدام نتوانستند به رکورد برج ایفل دست پیدا کنند.

_{هتل والدورف آستوریا}

در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم، فناوری‌های جدیدی به صنعت ساختمان‌سازی اضافه شدند که رقابت برای ساختن بلندترین‌ها را افزایش می‌دادند. چهارچوب‌های فلزی اجزای جدیدی بودند که قابلیت تحمل وزن بیشتر را به ساختمان‌ها می‌دادند. درکنار آن‌ها، اختراع آسانسور اهمیت زیادی داشت که سکونت در ساختمان‌های بلند را توجیه‌پذیر می‌کرد.

اسم امپایر استیت یکی از القاب قدیمی ایالت نیویورک است

جانی جیکوب راسکوب زمانی به‌عنوان معاون ارشد جنرال‌موتورز مشغول‌به‌کار بود. او تصمیم گرفت به رقابت ساخت برج‌های بلند وارد شود. در همان زمان، بنیان‌گذار کرایسلر، یعنی والتر کرایسلر، هم مشغول ساخت برجی بلند بود که ارتفاع نهایی آن تا زمان پایان ساخت، مخفی باقی ماند. به‌هرحال، راسکوب با اینکه نمی‌دانست با چه ارتفاعی رقابت می‌کند، تصمیم گرفت برج خودش را بسازد. درنهایت، او زمین مدنظرش را به قیمت ۱۶ میلیون دلار از خانواده‌ی آستور خرید.

طراحی بلندترین برج جهان، تنها نیمی از راه بود و برای ساختن چنین طرحی، باید بهترین تیم‌های ساخت‌وساز انتخاب می‌شدند. فرایند ساخت باید هرچه‌زودتر شروع و پایان می‌یافت؛ چراکه درآمدزایی باید به‌سرعت هزینه‌های ساخت را تأمین می‌کرد. شرکت ساختمان‌سازی Starrett Bros & Eken اولین پیشنهادها را به راسکوب دادند و ادعا کردند در ۱۸ ماه، ساخت امپایر استیت را به‌پایان می‌رسانند.

مالکان برای انتخاب حداکثر ارتفاع برج، آسمان‌خراش‌های رقیب را در نظر گرفتند

پائول استارت یکی از مدیران شرکت مذکور بود. او در مصاحبه برای اخذ قرارداد ساخت، پاسخ‌های زیرکانه داد که درنهایت، به موفقیت شرکتش منجر شد. از او پرسیده شد: «چه تجهیزات و نیروهایی برای این پروژه دارد؟» پائول که می‌دانست رقبایش خیال کارفرما را از تجهیزات و ابزارها راحت کرده‌اند و ادعای خرید و اجاره‌ی تجهیزات مورد نیاز را هم مطرح کرده‌اند، پاسخ جالبی داد:

هیچ ابزاری نداریم؛ حتی یک بیل و کلنگ هم نداریم. آقایان، این ساختمان شما قطعا مشکلات پیش‌بینی‌نشده‌ای خواهد داشت. تجهیزات عادی ساختمان‌سازی اصلا برای آن مناسب نخواهند بود. ما تجهیزات جدید و افراد جدید مناسب با این پروژه را تأمین می‌کنیم. درنهایت، آن‌ها را می‌فروشیم و تنها تفاوت قیمت را دریافت می‌کنیم. ما در همه‌ی پروژه‌های بزرگ همین کار را انجام می‌دهیم. چنین رویکردی هزینه‌ی کمتری درمقایسه‌با اجاره‌ی تجهیزات دست‌دوم دارد و بازدهی بیشتری هم خواهد داشت.

_{طرح بلندپروازانه برای کشتی هوایی}

دوره‌‌ی زمانی کوتاه پروژه، شرکت استارت را مجبور کرد طراحی و ساخت را به‌سرعت شروع کند. بیش از ۶۰ قرارداد برای اجرای پروژه باید منعقد می‌شد و خرید مواداولیه‌‌ی مخصوص، اولین مشکل آن‌ها بود. زمان‌بندی پروژه نیز با سخت‌گیرانه‌ترین روش‌ها طراحی شد. شرکت‌های پیمان‌کاری باید از میان بهترین‌ها انتخاب می‌شدند تا کیفیت لازم را در فرایند ساخت به کارفرمایان ارائه دهند.

اولین مرحله‌ی ساخت به تخریب هتل والدورف آستوریا اختصاص داشت. وقتی خبر تخریب رسانه‌ای شد، مردم درخواست‌های متعددی برای دریافت یادگاری از آن ارسال کردند. برخی آن‌ها نشان‌های فلزی ساختمان را طلب می‌کردند و برخی دیگر به‌دنبال کلید اتاق‌ها بودند. حتی آجرها، میله‌ی پرچم، قطعات پنجره‌ها و بسیاری جزئیات دیگر نیز در فهرست درخواست‌های مردم قرار داشت. درنهایت، مدیریت هتل حراجی‌هایی برای قطعات گوناگون آن برگزار کرد.

فرایند تخریب هتل به‌سرعت پیش رفت و به‌جز قطعات باارزش، سایر مواد سرنوشت دفن یا سوختن یا فروخته‌شدن برای کاربردهای مجدد را تجربه کردند. فرایند ساخت هم‌زمان با تخریب شروع شد و ۳۰۰ نفر کارگر در شیفت‌های شبانه‌روزی وظیفه‌ی کندن فونداسیون را برعهده گرفتند.

در ۱۷مارس۱۹۳۰، ساخت اسکلت فلزی امپایر استیت شروع شد. ۲۱۰ ستون فولادی چهارچوب عمودی را تشکیل دادند که ۱‍۲ عدد از آن‌ها ارتفاعی به‌اندازه‌ی کل برج داشتند. دیگر قطعات به ارتفاع ۶ تا ۸ طبقه ساخته شدند. تیرآهن‌ها هربار حداکثر فاصله‌ی ۳۰ طبقه‌ای طی می‌کردند و چندین جرثقیل برای جابه‌جایی آن‌ها استفاده شد.

فونداسیونی به عمق ۱۷ متر، ستون‌های فلزی را پشتیبانی می‌کرد. لَمب در جریان اجرای فونداسیون و نصب اولین ستون‌ها، کنفرانسی خبری برگزار کرد و از جزئیات پروژه گفت. او صفحه‌های بزرگ فلزی برج را به پنجره‌هایی شیشه‌ای تشبیه کرد. به‌علاوه، او درباره‌ی نمای خارجی هم صحبت کرد که قرار بود از سنگ‌های خاص منطقه‌ی ایندیانا در آن استفاده شود. البته، از سنگ‌های سیاه سوئدی و تراکوتا و آجرنما نیز در نمای خارجی برج استفاده شد.

قطعات فلزی اسکلت به‌صورت پیش‌ساخته و طبق استانداردهای ساخت‌وساز نیویورک آماده شدند؛ استانداردی که به سازه‌ی فلزی امکان می‌داد ۱۲۰ هزار پاسکال فشار را تحمل کند. قطعات به‌گونه‌ای طراحی شدند که وزن فلز موردنیاز برای ساختمان به‌حداقل برسد.

اجرای اسکلت فلزی پیش از موعد مقرر تمام شد

فرایند ساخت اسکلت فلزی برای مردم شهر حکم نمایشگاه را داشت. چندین کارگر شبانه‌روز مشغول نصب قطعات بزرگ آهنی بودند و به‌نوعی زندگی خود را به‌خطر می‌انداختند. اغلب جمعیت زیادی در پایین ساختمان گردهم می‌آمدند و فعالیت شجاعانه‌ی کارگران را تماشا می‌کردند. همین فعالیت‌های شجاعانه بعدها بهانه‌ای برای عکاسان و روزنامه‌نگاران بی‌شمار شد تا داستان‌های جذاب از ساختن برج امپایر استیت تعریف کنند.

فرایند اتصال تیرآهن‌های امپایر استیت به‌تنهایی پروژه‌ای جذاب و درخورتوجه بود. گروه‌های چهارنفره برای اتصال قطعات فعالیت می‌کردند که انتقال، جانمایی، جوش‌دادن و پرچ‌کردن را به‌صورت نوبتی انجام می‌دادند. نفر اول ۱۰ میخ‌پرچ را درون کوره می‌گذاشت و به‌محض داغ‌شدن، آن‌ها را با انبری یک‌متری خارج می‌کرد و تا ارتقا ۱۵ متر به بالا پرتاب می‌کرد. نفر دوم از قوطی رنگ قدیمی استفاده می‌کرد تا پرچ‌های داغ را دریافت کند. او سپس میخ‌پرچ‌ها را با انبر خارج می‌کرد و برای زدودن هرگونه خاکستر، چندبار آن‌ها را به تیرآهن می‌کوبید. درنهایت، میخ‌پرچ‌های داغ داخل سوراخ‌های مدنظر در تیرآهن‌ها وارد می‌شدند.

دو نفر دیگر مراحل پایانی اتصال را انجام می‌دادند: یکی از آن‌ها سمت دیگر میخ‌پرچ را نگه می‌داشت و دیگری با چکش‌های مخصوص، ضربه‌ی نهایی را برای صاف‌کردن انتهای آن انجام می‌داد. این گروه‌های چهارنفره تمام روز مشغول کار بودند و فرایند پرچ‌کردن را از پایین سازه تا طبقه‌ی صدودوم انجام دادند. فرایند نصب اسکلت فلزی را مراسمی به‌یادماندنی به‌پایان رسید و حتی برای پرچ نهایی از قطعه‌ای طلایی استفاده شد.

اجرای اسکلت فلزی اولین رکوردشکنی سرعتی امپایر استیت بود. آن‌ها در هر هفته فعالیت، ۴.۵ طبقه از اسکلت فلزی را اجرا می‌کردند. چنین سرعتی به‌حدی زیاد بود که ۳۰ طبقه‌ی اول پیش از موعد مقرر، یعنی پایان‌یافتن جزئیات طبقه‌ی همکف، ساخته شد.

سنگ بنای امپایر استیت پس از پایان‌یافتن نصب اسکلت فلزی در رویدادی مخصوص نصب شد. اسمیث وظیفه‌ی نصب سنگ را برعهده گرفت. در این سنگ بنا، جعبه‌ای متشکل از یادگاری‌های ماندگار آن زمان قرار داشت. نسخه‌ای از روزنامه‌ی نیویورک‌تایمز مجموعه‌ای از همه‌ی پول‌های رایج آمریکا و تاریخچه‌ای از زمین پروژه و عکس‌هایی از افراد درگیر در آن، درون جعبه قرار داشت. 

_{مراسم پایان اسکلت فلزی}

کارگران و تکنسین‌های حرفه‌ای

با نگاهی به عکس‌های فرایند ساخت امپایر استیت، اولین چیزی که توجه شما را جلب می‌کند، شرایط جالب کاری تکنیسین‌های و کارگران است. در آن دوران، استانداردها و تجهیزات ایمنی به‌اندازه‌ی امروز پیشرفته نبودند؛ درنتیجه، به‌نظر می‌رسد فعالان در فرایند ساخت امپایر استیت، بیش از هر مهارتی به شجاعت نیاز داشتند. تصاویری که از روند اجرای اسکلت فلزی ثبت شدند، نشان‌دهنده‌ی هنر و عشق و صنعت خالص قرن بیستمی در یک سازه هستند.

کارگران پروژه‌ی امپایر استیت در سخت‌ترین دوران اقتصادی قرن بیستم کار می‌کردند و شاید بسیاری از آن‌ها، چاره‌ای جز کارکردن در شرایط سخت نداشتند. آن‌ها را می‌توان نسل پیشین ورزش‌کاران هیجان‌طلب امروزی دانست. آن‌ها روزانه چهار دلار حقوق دریافت می‌کردند که دوبرابر حقوق کارگری در سال ۱۹۳۰ بود.

پروژه‌ی امپایر استیت از هرلحاظ عظیم محسوب می‌شد. کامیون‌ها روزانه ۱۶ هزار کاشی پارتیشن‌بندی، ۵ هزار بسته سیمان، ۳۴۰ مترمکعب ماسه و ۳۰۰ بسته آهک را به محل ساخت برج منتقل می‌کردند. مواداولیه از مبدأ‌هایی دور به نیویورک‌سیتی آورده می‌شدند: سنگ‌آهک از ایندیانا، تیرآهن‌ها از پیتسبورگ، ماسه و ملات‌های وابسته از شمال ایالت نیویورک، سنگ‌مرمر از ایتالیا و فرانسه و انگلستان، چوب از جنگل‌های مرکزی و ساحلی آمریکا و سخت‌افزار موردنیاز از نیوانگلند به محل ساخت امپایر استیت حمل می‌شدند.

پس از اجرای اسکلت فلزی، سایر فرایندها نیاز به هماهنگی و بازدهی فراوانی داشت تا پروژه در زمان معین به‌پایان برسد. خط‌آهنی هم برای جابه‌جایی سریع‌تر مواداولیه به محل پروژه راه‌اندازی شد. هر واگن آهنی توانایی جابه‌جایی موادی هشت‌برابر تجهیزات سنّتی را داشت و با وجود جابه‌جایی به‌وسیله‌ی نیروی انسانی، بازدهی بیشتری داشت.

سازنده‌های امپایر استیت همان‌طورکه قول داده بودند، در فرایند ساخت نوآوری‌های زیادی به‌کار بردند. آن‌ها تجهیزات و ابزارهای جدید را برای جابه‌جایی و اجرای آسان‌تر استفاده کردند. به‌عنوان مثال، به‌جای انبارکردن ۱۰ میلیون آجر موردنیاز برای ساخت برج، مکانیزمی شامل خطوط ناودانی و قیف برای نگه‌داری آن‌ها استفاده شد که در زمان موردنیاز، آجرها را به‌ میزان مناسب به واگن‌های آهنی منتقل می‌کرد. این روند مرحله‌ی بستن خیابان‌ها به‌‌دلیل انبارکردن آجر و صرف نیروی بسیار زیاد کارگران را از بین برد.

هم‌زمان با ساخت نمای خارجی، مهندسان برق و تأسیسات در‌حال‌نصب قطعات داخلی بودند. زمان‌بندی شروع کار هریک از پیمان‌کاران به‌دقت انجام شده بود. ریچموند شریو، درباره‌ی زمان‌بندی می‌گوید:

فرایندها با آن‌چنان دقتی انجام می‌شد که ۱۴.۵ طبقه را در ۱۰ روز کاری به‌صورت کامل ساختیم. برخی اوقات روندها را مانند رژه‌های منظم دیده بودیم که هر بخش به‌عنوان رژه‌رونده سرعت خود را تنظیم می‌کرد تا درنهایت، همه‌ی صف از بالای برج خارج شوند. در برخی موارد نیز، پروژه را به چشم خط‌مونتاژ می‌دیدیم که تنها خط حرکت می‌کرد و افراد در موقعیت خود ثابت بودند.

۲۰۰,۵۰۰ مترمربع فضای مسکونی در برج وجود دارد

امپایر استیت ۸۵ طبقه‌ی برای اجاره‌ی تجاری و اداری دارد که درمجموع ۲۰۰,۵۰۰ مترمربع فضای سکونت ارائه می‌کند. از طبقه‌ی ۸۵ به‌بعد، با فضایی خالی روبه‌رو هستیم که به آنتن منتهی می‌شود. لابی اصلی ساختمان از بلوار پنجم دردسترس است و نمادهای متعددی در آن به‌کار رفته است. سه در ورودی به این بخش وجود دارند که در بالای هرکدام، نمادی برنزی از سه صنعت برق و ساختمان‌سازی و ریخته‌گری قرار دارد.

در معماری لابی از دو نوع سنگ‌مرمر تیره و روشن استفاده شد. نوع روشن در سقف و بالای ورودی‌ها نصب شده و نوع تیره‌تر به‌عنوان سنگ‌فرش به‌کار رفت. در کف لابی، موزاییک‌های مرمری با الگویی زیگزاگی قرار دارند که از ورودی سمت شرقی تا نماد آلومینیمی سمت غربی کشیده شده‌اند.

پلاک آلومینیمی نصب‌شده در لابی برج، به‌عنوان نماد خوشامدگویی شناخته می‌شود که طرحی از آن به‌همراه نقشه‌ی نیویورک دارد. در طراحی این پلاک، خورشیدی از پشت امپایر استیت به آن می‌تابد و در پس‌زمینه، نقشه‌ی نیویورک را شاهد هستیم. روی نقشه‌ی مذکور، مکان قرارگیری امپایر استیت به‌صورت ستاره مشخص شده است.

آسانسور در برج‌های بسیار بلند به‌تنهایی پروژه‌ای مهندسی عظیم محسوب می‌شود. اگر نگاهی به ساختار آسانسور در ساختمان‌های کوتاه بیندازیم و به مشکلات متعدد کاربران آن‌ها دقت کنیم، متوجه اهمیت فراوان مهندسی در آسانسورهای عظیم می‌شویم. امپایر استیت ۱۰۲ طبقه داشت و میزبانی از ۱۵ هزار نفر در آن تخمین زده می‌شد. در چنین ابعادی، ساعت‌ها منتظرماندن برای بالا‌و‌پایین‌رفتن آسانسور، احتمال وقوع زیادی داشت.

مهندسان برای پیشگیری از مشکل زمان انتظار زیاد، هفت مجموعه‌ آسانسور را در نظر گرفتند که هرکدام بخشی از طبقه‌ها را پوشش می‌دادند. به‌عنوان مثال، بخش A طبقه‌های سوم تا هفتم را پوشش می‌داد و بخش B، تنها در طبقه‌‌های هفتم تا هجدهم توقف داشت. با چنین طراحی، به‌عنوان مثال اگر فردی بخواهد از طبقه‌ی اول به شصت‌وپنجم برود، از آسانسور بخش F استفاده می‌کرد و احتمال توقف فقط در طبقه‌های پنجاه‌وپنجم تا شصت‌وهفتم بود.

سریع‌تر ساختن آسانسورها در پروژه‌ی امپایر استیت، راهکار دیگری برای جلوگیری از مشکلات عمومی حمل‌ونقل بود. شرکت آسانسور اوتیس پیمان‌کار این بخش بود که ۵۸ آسانسور معمولی و هشت آسانسور خدماتی در پروژه راه‌اندازی کرد. آسانسورهای اوتیس حداکثر سرعت ۳۶۵ متر در دقیقه داشتند؛ اما استانداردهای ساخت مجوز سرعت حداکثر ۲۰۰ متر در دقیقه را صادر کرد. 

مهندسان برای هماهنگ‌شدن با قوانین ساخت‌وساز در سرعت آسانسورها، راهکار جالبی اجرا کردند. آن‌ها از سریع‌ترین آسانسورها استفاده و سرعت آن‌ها را تا حدمجاز محدود کردند. اوتیس امیدوار بود قوانین تغییر کنند و بتواند سرعت آسانسورها را افزایش دهد. یک ماه پس از پایان پروژه‌ی امپایر استیت، قوانین ساختمانی اجازه‌ی سرعت تا ۳۶۵ متر بر دقیقه را صادر کرد و آسانسورهای امپایر استیت، آماده‌ی خدمت‌رسانی در آن سرعت بودند.

تخمین روزانه ۶۰ هزار سفر برای آسانسورها وجود داشت

امپایر استیت در یک سال و ۴۵ روز ساخته و آماده‌ی بهره‌برداری شد؛ سرعتی که تا آن‌ زمان در کمتر پروژه‌ای دیده شده بود. درنهایت، پروژه در زمان مشخص و با بودجه‌ی برنامه‌ریزی‌شده پایان یافت که موفقیت بزرگی برای شرکت مالک بود. پروژه‌ی بلندترین ساختمان جهان در دورانی در آمریکا آغاز شد که همه گرفتار رکود بزرگ بودند. البته، زمان‌بندی این‌چنینی به‌نفع مالکان هم تمام شد؛ چون در آن سال‌ها، هزینه‌ی نیروی انسانی به‌مقدار درخورتوجهی کاهش یافته بود.

درنهایت، پروژه با هزینه‌ی ۴۰ میلیون و ۹۴۸ هزار و ۹۰۰ دلار به‌پایان رسید که کمتر از هزینه‌ی ۵۰ میلیون‌ دلاری پیش‌بینی شده بود. امپایر استیت در یکم مه۱۹۳۱ به‌صورت رسمی افتتاح شد و جیمی واکر، شهردار وقت نیویورک‌سیتی، سخنرانی افتتاحیه را انجام داد و هربرت هوور، رئیس‌جمهور آمریکا، چراغ‌های برج را روشن کرد.

^{بلندترین ساختمان‌های جهان در طول تاریخ}

ساخت پروژه در دوران رکود اقتصادی، مشکلات زیادی درزمینه‌ی پیداکردن خریدار و مستأجر برای مالکان به‌همراه داشت. شرایط اقتصادی در آن زمان به‌گونه‌ای نبود که افراد بتوانند در چنین ساختمان عظیمی سکونت داشته باشند. شرکت امپایر استیت در زمان تلاش برای پیداکردن مشتری، تا مرز ورشکستگی هم پیش رفت. در زمان افتتاح پروژه، تنها ۲۵ درصد از ساختمان آن اجاره شده بود. چنین روندی باعث شد لقب Empty State Building به برج داده شود. بسیاری از ساکنان اولیه نیز مهندسانی بودند که با هدف ایجاد توهم شلوغ‌بودن برج در آن سکونت داشتند؛ حتی کارگران در سال‌های ابتدایی، چراغ‌های طبقات خالی را روشن نگه می‌داشتند تا توهم شلوغ‌بودن افزایش یابد. به‌هرحال، شرایط اقتصادی تا سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم ادامه داشت و تنها در آن زمان، درآمدزایی پروژه به مقدار رضایت‌بخش رسید.

استانداردهای ایمنی ساخت و بهداشت صنعتی پروژه‌ی امپایر استیت، مطابق با استانداردهای روز دهه‌ی ۱۹۳۰ بود. البته تا پایان پروژه که ۳,۵۰۰ کارگر در آن مشغول بودند، ۶ نفر جان خود را از دست دادند. سرعت سریع انجام پروژه و ارتفاع آن باعث می‌شد زمان کافی برای پایین‌آمدن کارگران در زمان استراحت و نهار نباشد؛ ازاین‌رو، ذخیره‌های غذایی در فاصله‌ی طبقات آماده می‌شدند تا کمترین زمان برای استراحت تلف شود.

بخش بالایی امپایر استیت درنهایت نتوانست به هدف اصلی، یعنی تبدیل به ایستگاهی برای کشتی‌های هوایی برسد. آزمایش‌های متعدد نشان داد شرایط آب‌وهوا و شدت باد در نیویورک، امکان چنین کاربردی را نمی‌دهد. درنهایت بخش بالایی مخروط، نقش آنتن تلویزیونی را برای بسیاری از شبکه‌های تلویزیونی نیویورک ایفا می‌کند. 

پس از اتمام برج‌های تجارت جهانی نیویورک، لقب بلندترین ساختمان جهان از امپایر استیت گرفته شد. یکی از معماران شرکت طراح اولیه‌ی برج پیشنهاد داد با ساختن طبقاتی جدید، افتخار برای این سازه حفظ شود. طرح او شامل تخریب ۱۶ طبقه‌ی بالایی برج و ساختن چند طبقه‌ی جدید و درنهایت رسیدن به ارتفاع ۴۵۵ متری بود. درنهایت، مدیران به‌‌دلایل گوناگون همچون هزینه‌ی هنگفت و نگرانی از تخریب ظاهر برج، به این ایده‌ رأی منفی دادند.

جدول مشخصات امپایر استیت

حوادث برج امپایر استیت

بلندترین ساختمان جهان در میانه‌ی قرن بیستم، میزبان چندین حادثه‌ی مرگ‌بار نیز بود. در سال ۱۹۴۵، یکی از خطرناک‌ترین رخدادها برای امپایر استیت رخ داد؛ بمب‌افکن B-25 در‌حال‌پرواز به‌سمت فرودگاه لاگاردیا بود که در مه غلیظ گم و به‌سمت منهتن منحرف شد. خلبان بمب‌افکن، ویلیام اسمیث، از خلبانان باتجربه‌ی جنگ جهانی دوم بود. او توانست از برخورد با بسیاری از آسمان‌خراش‌های منهتن جلوگیری کند؛ اما درنهایت، با سرعت ۳۲۰ کیلومتر‌برساعت با طبقه‌های هفتادوهشتم و هفتادونهم امپایر استیت برخورد کرد.

برخورد بمب‌افکن ضربه‌ی شدیدی به امپایر استیت وارد کرد. خلبان و کمک‌خلبان و ۱۱ نفر از داخل ساختمان کشته شدند و آتش شدیدی براثر برخورد ایجاد شد؛ اما آتش‌نشانان در ۴۰ دقیقه آن را خاموش کردند. مدیریت بحران در این حادثه بسیار حرفه‌ای بود و بخش‌های آسیب‌ندیده از برخورد تنها دو روز بعد به محل کار خود بازگشتند.

_{طبقات تخریب شده بر اثر برخورد بمب‌افکن}

در جریان برخورد بمب‌افکن، قطعات متعددی از آن وارد ساختمان امپایر استیت شد و خسارت‌های شدیدی به بخش داخلی وارد کرد؛ مثلا یکی از قطعات به آسانسوری در طبقه‌ی ۷۵ خسارت زد و موجب سقوط آن شد. یکی از اپراتورها درون آن آسانسور قرار داشت که به‌خاطر جمع‌شدن سیم‌های بریده‌شده از آسانسور در طبقه‌ی پایین و مهارشدن نیروی سقوط، از آن جان سالم به‌در برد.

از میان بازدیدکنندگان میلیونی که از برج امپایر استیت بازدید کرده‌اند، برخی به‌صورت مخفیانه عملیات دلهره‌آور در آن انجام داده‌اند. به‌عنوان مثال، در سال ۱۹۸۶، دو نفر با پنهان‌کردن چترهای نجات در لباس خود، به طبقه‌ی ۸۶ ساختمان رفتند و از آنجا پروازی نمایشی انجام دادند پ ۱۲ سال بعد نیز، فرد دیگری این کار را انجام داد. علاوه‌بر چنین پروازهای موفقی، ۳۰ سقوط به قصد خودکشی هم در تاریخ امپایر استیت ثبت شده است.

بازسازی عظیم امپایر استیت در دهه‌ی ۱۹۹۰ با هزینه‌ای افزون‌بر ۵۵۰ میلیون دلار انجام شد. بازسازی‌ها شامل بهینه‌سازی و جایگزینی سیستم‌های هشدار، آسانسورها، پنجره‌ها و سیستم تهویه بود. به‌علاوه، طبقه‌های میزبانی از بازدیدکنندگان هم برای ورود افراد معلول بهینه‌سازی شدند. یکی از مهم‌ترین مراحل بازسازی نیز تمیزکردن و شفاف‌سازی نمای خارجی بود.

در طول فرایند ساخت، ۶ نفر کارگر جان خود را از دست دادند

۱۲۰ میلیون از سرمایه‌ی تعمیرات و بازسازی امپایر استیت به بخش انرژی تعلق داشت که با هدف صرفه‌جویی هرچه‌بیشتر در هزینه‌ها انجام شد. بهینه‌سازی مصرف انرژی و کاهش حداکثری هدررفت تا میزان ۳۸ درصد در مدت پنج سال، هدف اصلی بازسازی بخش‌های مرتبط بود. به‌عنوان مثال، همه‌ی پنجره‌ها با پوشش مخصوص بهینه‌سازی شدند که اجازه‌ی ورود نور را می‌دهد؛ اما از عبور گرما جلوگیری می‌کند.

در دهه‌ی ۲۰۱۰، بهینه‌سازی مجددی به‌ویژه در بخش بهینه‌سازی انرژی انجام شد. به‌علاوه در سال ۲۰۱۸ برای بهبود ورود و خروج بازدیدکنندگان، ورودی اصلی آن‌ها به خیابان ۳۴ منتقل و لابی مخصوص بازدیدکنندگان نیز بازطراحی شد. در طراحی جدید، انواع فناوری‌های روز همچون پنل‌های LED و کیوسک‌های فروش بلیت و یک مدل معماری به ارتفاع دو طبقه به‌کار رفته‌اند. مرحله‌ی اول نوسازی تا پایان سال ۲۰۱۹، پایان می‌یابد که سیستم مدرن نورپردازی خارجی نیز بخشی از آن خواهد بود.

امپایر استیت در زمان خود رکوردشکنی محسوب می‌شد و تا سال‌ها، رکوردها را به‌نام خود ثبت کرده بود. برخی از ویژگی‌ها هنوز به‌عنوان قابلیت‌هایی خاص از سازه باقی مانده و این نماد نیویورک را به نمادی زنده و درخورتوجه تبدیل می‌کنند. ساختار بالایی امپایر استیت در بالای طبقه‌ی صدودوم ویژگی‌های خاصی از این برج را نشان می‌دهد. در آن بخش، راه‌های ارتباطی با دکل برج را شاهد هستیم که زمانی قرار بود به‌عنوان ایستگاه کشتی‌های هوایی استفاده شود.

آسانسورهای امپایر استیت به‌گونه‌ای طراحی شدند که تا طبقه‌ی ۱۰۱ مسافران کشتی‌های هوایی را بالا ببرند. از آنجا پله‌ها به طبقه‌ی صدودوم می‌روند که بالکنی دایره‌ای در آن قرار دارد. اکنون و پس از ناتمام‌ماندن پروژه‌ی ایستگاه کشتی‌های هوایی، از این بالکن برای مقاصد تعمیر و نگه‌داری استفاده می‌شود. اتاق‌های آن طبقه اکنون مملو از تجهیزات برقی هستند؛ اما برخی افراد مشهور می‌توانند برای عکس‌گرفتن به این اتاق‌ها هم وارد شود.

یکی از کاربردهای مهم برج بلندی همچون امپایر استیت، نصب فرستنده‌های رادیویی و تلویزیونی است. اولین‌بار در سال ۱۹۳۱ از شبکه‌های NBC و RCA از امپایر استیت استفاده کردند تا امواج تصویری و صوتی را مخابره کنند. آن‌ها طبقه‌ی هشتادوپنجم را اجاره و آزمایشگاهی در آن راه‌اندازی کردند. در سال ۱۹۳۴، ادوین هاوارد آرمسترانگ با RCA وارد همکاری شد و اولین فرستنده‌ی FM جهان را در امپایر استیت نصب کرد.

_{فرستنده‌های رادیویی تلویزیونی در بالای امپایر استیت}

نصب فرستنده‌های رادیویی و تلویزیونی در امپایر استیت در دهه‌‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ و با بالارفتن برج‌های دوقلو مشکلاتی برای شبکه‌ها ایجاد کرد. ارتفاع بلندتر برج‌‌های جدید امواج رادیویی از امپایر استیت را بازتاب می‌داد که اختلالاتی در شبکه‌ها ایجاد می‌کرد. درنهایت، بسیاری از شبکه‌ها فرستنده‌های خود را به برج جدید منتقل کردند. پس از حملات ۱۱سپتامبر و فروریختن برج‌های دوقلو، باردیگر بسیاری از شبکه‌ها برنامه‌های خود را از بالای امپایر استیت پخش کردند. درنهایت، با پایان‌یافتن برج مرکز تجارت جهانی یک در سال ۲۰۱۳، برخی از شبکه‌ها به برج جدید نقل‌مکان کردند.

همان‌طورکه گفته شد، طبقه‌های هشتادوششم و صدودوم برج امپایر استیت، مخصوص بازدیدکنندگان طراحی شده‌اند و سالانه چهارمیلیون نفر از آن‌ها بازدید می‌کنند. طبقه‌های بازدیدی امپایر استیت از همان زمان افتتاح، بیش از رقبایی همچون برج راکفلر پلازا ساختمان کرایسلر بودند. حتی برج نوساز تجارت جهانی هم نمی‌تواند به‌اندازه‌ی امپایر استیت بازدیدکننده جذب کند.