کاوشگر نیوهورایزنز ناسا برای انجام مأموریت جدید از خواب بیدار می‌شود

با اینکه سیاره‌ها صرفا به شکل نقاطی روشن در چشم نیوهورایزنز ظاهر می‌شوند، این فضاپیما می‌تواند تغییرات روشنایی سیاره‌ها را منطبق با رصدهای تلسکوپ هابل ردیابی کند. چنین پژوهش‌هایی برای بررسی سیاره‌های فراخورشیدی مفید هستند. سیاره‌های فراخورشیدی از نوع غول یخی که تاکنون کشف شده‌اند، ویژگی‌های مشترک زیادی با اورانوس و نپتون داشته‌اند. ستاره‌شناس‌ها با درک رصدهای نیوهورایزنز و مقایسه‌ی آن‌ها با چشم‌اندازهای هابل می‌توانند به درک خوبی از چشم‌اندازهای دوردست سیاره‌های فراخورشیدی مشابه برسند.

نیوهورایزنز قبلا با قرار دادن دوربین‌های خود به سمت اعماق فضا بدون وجود موانع نوری، نکات شگفت‌انگیزی را درباره‌ی جهان به‌ویژه تابش پس‌زمینه‌ی ستاره‌ها و کهکشان‌ها آشکار کرده است. این نورها می‌توانند مربوط به کهکشان‌های کم نوری باشند که احتمالا برای تلسکوپ‌هایی مثل هابل نامرئی هستند اما در میدان دید تلسکوپ فضایی جیمز وب ظاهر می‌شوند. یا اینکه ممکن است ستاره‌های سرگردانی باشند که از کهکشان خود دفع شده‌اند. به گفته‌ی استرن، به اندازه‌گیری‌های دقیق‌تری در ۱۶ جهت متفاوت می‌رسیم که در گذشته فقط برای دو جهت میسر بود. به‌این‌ترتیب می‌توان تعیین کرد نور پس‌زمینه به شکلی برابر در آسمان توزیع شده یا صرفا متمرکز در یک جهت خاص است. پژوهشگرها همچنین این آزمایش را در طیف فرابنفش هم انجام می‌دهند.

نیوهورایزنز می‌تواند منطقه‌ی فعلی خود در فضا را با جزئیات بیشتری نسبت به کاوشگرهای وویجر ۱ و ۲ بررسی کند. این فضاپیما در ناحیه‌ای بین منطقه‌ی داخلی و خارجی کمربند کویپر قرار دارد که در آن تراکم غبار و اجرام بسیار کمتر از میانگین دیگر نقاط کمربند کویپر است. یک آشکارساز غبار روی فضاپیما می‌تواند سالانه مجموعه‌ای از ضربه‌های غباری را شناسایی کند و پالس الکترومغناطیسی تولید شده براثر این ضربه‌ها نشان می‌دهد ذره‌ی یادشده چه اندازه است و چه مقدار از آن وجود دارد.

برخی از ذره‌ها ممکن است از اجرامی که با کمربند کویپر برخورد کرده‌اند سرچشمه بگیرند. به گفته‌ی گراندی، دانشمند سیاره‌شناس در رصدخانه‌ی لاول آریزونا، به این ترتیب می‌توان به تأثیر برخوردهای کمربند کویپر پی برد. حتی اجرام کوچک‌تر هم با یکدیگر برخورد می‌کنند و می‌توان غبار ناشی از این برخوردها را شناسایی کرد. نیوهورایزنز می‌تواند بیش از ده‌ها جرم کمربند کویپر را از دور رصد کند و اندازه و شکل آن‌ها را در همکاری با تلسکوپ‌های زمینی آشکار کند و همچنین شواهدی از قمرهای کوچک همراه را پیدا کند.

با نزدیک شدن نیوهورایزنز به هلیوپاوس، داده‌های بیشتری درباره‌ی ویژگی‌های هلیوسفر خورشیدی و منطقه‌ی تحت تأثیر آن آشکار می‌شود. همچنین این کاوشگر می‌تواند پلاسمای محلی، ذرات باردار و جریان گاز هیدروژنی فضای میان‌ستاره‌ای را اندازه‌گیری کند. رالف مک‌نات، دانشمند ارشد علوم فضایی در JHUAPL معتقد است، با نیوهورایزنز فرصت نقشه‌برداری سراسری از توزیع هیدروژنی فراهم می‌شود. به‌این‌ترتیب سرنخی از واکنش کلی هلیوسفر با فضای میان‌ستاره‌ای در مقیاسی بزرگ‌تر فراهم می‌شود و می‌توانیم به تأثیر واسطه‌ی میان‌ستاره‌ای بر خانه‌ی خود پی ببریم. با این‌حال دانشمندان امیدوارند این فضاپیما به عملیات خود تا دهه‌ی ۲۰۴۰ ادامه دهد. در آن زمان نیوهورایزنز به هلیوپاوس و فاصله‌ی ۱۲۰ واحد نجومی می‌رسد.